انتخاب مدرسه ای به نام مدرسه عشایری برای تحصیل افرادی که کوچ میکنند مناسب است.اینوع مدارس دارای خصوصیات خاصی هتند که در این پست با آنها آشنا میشویم درصورت داشتن سوال و ابهام میتوانید از
مشاور تحصیلی کمک بگیرید.
انتخاب مدرسه ای سیار برای تحصیل عشایر
مدرسه عشایری یا مدرسه سیار عشایری، به
نوعی از مدرسه گفته میشود که از گذشته‌های دور در جامعه عشایری رواج داشته است. این مدرسه معمولاً در چادر برپا میشود.عشایر به دلیل کوچ هایی که انجام میدهند اغلب نیاز به مدرسه ای سبک و قابل حمل و ساده دارند که گاهی این مدرسه در یک چادر و یک فرش و یه تخته سیاه و چند کتاب خلاصه میشود.زیرا قابل حمل در کوچ است و از طرفی در طول یک ساعت کلاس را میتوان برپا کرد.
تاریخچه مدارس عشایری
در دوران قاجار، «سواد آموزی مدرن در بین کوچ نشینان رواج نداشت بلکه سواد آموزی به شکل سنتی و در قالب «مکتب خانه» بوده است. معمولاً افراد ثروتمند از یک «ملا» یا «میرزا» دعوت می‌کردند که به فرزندان آنان سواد بیاموزد. حقوق وی را با هم اولیاء فرزندان تأمین می‌کردند. مواد درسی شامل قرائت قرآن کریم، شاهنامه فردوسی، گلستان سعدی، دیوان حافظ، داستان فلک ناز و حیدربک و مثل این‌ها بود. حساب سیاق هم جزئی از برنامهٔ درسی آنان بود. امتحان و نمره در این نظام وجود نداشت. سوادآموزی به شکل مدرن در سال ۱۳۰۷ با عنوان دارالتربیه عشایری تأسیس شد».با توجه به مشکلات موجود و کافی نبودن فعالیت مدارس عشایری شبانه‌روزی (دارالتربیه‌ها) برای پوشش دادن به تمامی نیازهای جامعه کوچرو عشایری، دولت ایران در کنار مدارس شبانه‌روزی، ایده ایجاد مدارس به صورت سیار و کوچرو همراه با خانوارهای عشایری را مد نظر قرار داد. سازمان‌های مسئول ایرانی از مدت‌های طولانی به ضرورت آموزش مدرن و مجانی برای عشایر پی برده بودند اما کمبود بودجه مانع این کار شده بود.
مشکلات دانش‌آموزان عشایری
وجود کلاس‌های چندپایه، کمبود تجهیزات و امکانات آموزشی، کمبود فضاهای آموزشی،قرارگیری در مناطق صعب‌العبور و مرزی، نبود سرویس ایاب و ذهاب، مشکلات فرهنگی و اقتصادی اولیاء در زمینه ادامه تحصیل فرزندان ،تشکیل برخی کلاس‌ها در چادر، کانکس، شبه کپر یا ساختمان‌های استیجاری تنها بخشی از مشکلات دانش آموزان در مناطق عشایری است.در برخی از نقاط خود عشایر با وضعیت کنونی مدرسه‌ها مشکلی ندارند و فقط نیازمند تجهیزاتی مانند چادر و پلاستیک هستند.
